amcam öldü

  on yaşlarındayken mehmet amcam benimle ilk defa konuştu "çok okuyan az bilir". o kadar inandırıcı söylemişti ki ben bir daha kitap okumadım.ne anlatmak istediğini çocuk aklımla anlayamadım ama anladığım başka bir şey vardı; amcam hastaydı.

   ilk defa on yaşındayken gördüm onu.uzun yıllar hapisteymiş. insan öldürmüş. on dokuz yıl. on dokuz yılın ardından evdeki kızgınlık gitmemişti. cinayet haberleri bizim evde hep suskunluklara sebep olmuştur. babam  cinayet işleyen 25 yasında bir genç görse, sigarasını küllükte unutur ve o sigara bitene kadar " bir genç daha böyle yandı "der  gibi bakardı. mehmet amcamın adını ara ara duyuyordum. evde. sonraları bodruma indikçe daha sık karşılaştım. kitapların önlerinde "arkadaşım mehmet ömür buyu muaffakiyet dilerim" yazıyordu. biz o kitapları sobada yakıyorduk. en güzel de "suç ve ceza" yanıyordu, sanki bir ironiymiş gibi.

 halam dedimin ölümünü amcama bağlıyordu. amcam geldikten sonra da hiç konuşmadı onunla. zaten. sonra öğrendim ki dedem zaten kansermiş ve çok da iyi bir baba değilmiş. amcam hastaydı ve çok konuşamıyordu. duyduklarıma göre on dokuz yıl kaldığı yer çok nemliymiş ve amcama da biraz işkence yapmışlar. ben o sıralar çok bir şey bilmediği için konuşmadığını düşünüyordum. çünkü yine bir şeyleri unutmak için kitap okuyordu. ilginçtir sigara içmiyordu ve hayatında hiç içmemişti. rakıyı değil birayı seviyordu ve pos bıyıkları yoktu. hiç bırakmamış, çıkmıyormuş zaten.

  bir gün amcam öldü. cenazesi kalabalık değildi. sesizce dedemın yanına gömdüler onu. evde derin bir sesızlık vardı. babanemın gözlerı ölürken de o günkü gibiydi. ben ve kuzenlerım lahmacun yeme peşindeydik, adettir buralarda.

 amcamı en cok babam severdı,  amcamda en cok babamla konusurdu. ondokuz yıl boyunca sadece babam ziyaret etmıs onu. babam evın en kucugudur. amcam babamdan 5 yas buyukmuş.

  amcam  23 temmuz 1978 günü şort gıydıgı ıcın kendısıne küfür eden adamı öldurmuş.üniversite de okuyormuş. erzurum üniversitesi-orman mühendisliği. ozamana kadar cok kıtap okumuş, okudukça unutmuş. babam dahil herkes amcamın bu cinayeti solcu olduğu için işledıgını dusunuyordu. babam bunu dusunurken kendısınınde bu yuzden cinayet işleyebılecegını unutuyordu.

  olmeden once amcamla konusmaya baslamıstık yavaş yavas. bana insanlardan ve vicdandan bahsedıyordu. en sevdiğim tarafı kadınları ve aşkları yoktu. daha onemlı konularla ılgılenıyordu; arkadaslık, kardeşlik, insanlık."senın babanın allahına ınanmıyorum "demıstı bır gun bana. "benım allahım bak bu" dedi. resmi şimdi tam olarak hatırlayamıyorum ama pos bıyıkları vardı ve soy ısmınde sesli harf neredeyse yoktu. ölmeden once bana o kitabı hedıye etmesını beklıyordum ama amcam benım duygusal bir piç olmamı istemedıgı ıcın vermedı.

amcam çok kıtap okumaktan öldü. babanemde  gözlerınde amcama hiç sarılamamanın özlemını tasıyarak öldü

miniktosba.